گفته‌اند: اگر هر سربازی، عمیقاً از خود می‌پرسید که برای چه می‌جنگد، هرگز جنگی در دنیا به وقوع نمی‌پیوست. حال در مقیاس کوچکتر، اگر مردم ما، به این سطحی از فهم می‌رسیدند که از خود می‌پرسیدند؛ برای چه از رهبران خود بت می‌تراشند و سپس حاضرند سرنوشت خود را به پای‌ آن‌ها قربانی کنند، هرگز تنش، کینه، تفرقه، خشونت و فقر به این گسترگی فضای جامعه را در بر نمی‌گرفت. تجربه به تلخی نشان داده است که بت‌سازی رهبران و پرستش‌ عکس‌های آنان هرگز نان، شغل، در آمد و امنیت را به دنبال ندارد و در هنگام مهاجرت؛ عکس‌ آنان نمی‌تواند نقش جلیقه ضد گلوله را در مرز ایران و ترکیه ایفا کند، هرگز قاب عکس آنان در دریای اژه قایق نجات نمی‌شود. پس نباید ناشکیبایی به خرج داد و احساسات را به اوج رساند و سرنوشت خود، اولاد خویش وامنیت وطن را به پای بت‌ها و تصویر آن‌ها قربانی کرد. فکر نان کن که خربزه آب است.