در ابتدای جنبش روشنایی نوشتم "اتحاد راهبردی علیه تبعیض" متعاقب آن از مدنیت و عقلانیت گفتم. در داخل شورای عالی مردمی نیز همواره بر روی این مسائل مهم و حیاتی پای فشردم؛ ولی این موضع گیری، خریدارانی چندانی نداشت. این بدان جهت بود که بازیگرانی که خود را به هر نحوی نمایندگان مردم می خوانند، خوب می شناسم، آنان، از این مردم مدنی، صلح جو، طالب همزیستی مسالمت آمیز و مبارزین راه برابری و عدالت از طریق راهکار های مدنی و مجاری دموکراتیک، بسیار عقب هستند و اغلب آنان بیشتر در پی منافع شخصی و حزبی خود هستند و نه منافع مردم. اینک صدق آن گفتار به خوبی نمایان شده است و واگرایی ها به یک تهدید تبدیل شده است. به هر صورت به این بازیگران، با ادعاهای رنگارنگ آنان، چندان امیدی نیست، آنان نمی توانند پارا از دایره ی رقابت های شخصی و حزبی، فراتر نهند. مردم اما، باید هوشیار باشند که برای تحقق برابری، استقرار عدالت و نفی تبعیض نباید از پای بنشینند و مطالبات بر حق خود را با اهتمام به عقلانیت، مسالمت جویی، مدنیت و با در نظر گداشت منافع ملی تعقیب نمایند و هرگز اسیر احساسات و رادیکالیزم نشوند؛ و نگذارند افراد و جریان های، مطالبات بر حق آنان را با وعده و عید و تزریق هیجانات کاذب، به نفع خود مصادره کنند.