هیولای جنگ و خشونت، هر روز هموطنانِ ما را در گوشه‌ گوشه‌ای این سرزمین با قساوت تمام فرو می‌بلعد. فرقی نمی‌کند که خون‌های جاری شده بر زمین و جسد‌های افتاده به خاک، متعلق به کدام قوم و تبار می‌باشند، آنچه که باید عطف توجه قرار گیرد اینکه اهریمنان از سرکشیدن جام‌های خون‌ سرمست می‌شوند و از به خاک اندختنِ پیکرها به خود می‌بالند. به این ترتیب، مبرهن است که مردم این سرزمین از هر دسته و قومی، قربانی خشونت‌های بی‌حد و حصر هستند. قاعدتاً چنین روندی، باید ما را متحد‌تر کند و صفوف ما را در برابر دهشت و خشونت فشرده‌تر کند و همبستگی ملی ما را مستحکم‌تر کند؛ اما در این سوی میدان، برخی گدایان شهرت و شکارچیان قدرت به دنبال اهداف خود هستند و خون‌ها را به رنگ قومیت در می‌آورند، در حالیکه همه‌ای خون‌ها، سرخ‌رنگ است و در راستای اهداف و تسلیم نشدن یک ملت واحد در برابر ماشین کشتارِ هیولاهای آدم خوار که بر پایه تفکرِ بربریت و واپسگرای در حرکت است، به زمین ریخته می‌شوند. صدای ملت این است که ما همه یکی هستیم؛ از بدخشان تا بامیان، از قندوز تا قندهار، از فاریاب تا فراه از هلمند تا هرات و هرگز تسلیم نمی‌شویم.