قرآن، منبع فیاض برای اندیشه و تفکر در تمام ساحات هستی و زندگی است؛ چرا که قرآن کتاب زندگی است و اساس زندگی انسان نیز بر پایه اندیشه، تفکر و محاسبه است. بنابراین، با تکرار طوطی‌وار و منهای تفکر و تدبرِ قرآن، هیچ دردی در حوزه اخلاق، اجتماع و معنویت دوا نمی‌شود و هیچ گرهی از گره‌های فروبسته‌ای زندگی مسلمانان گشوده نمی‌شود و نه تنها چنین نمی‌شود که ممکن است این تکرار ورای تفکر، به داعش پروری و طالب خیزی منجر گردد و مشکلات فراوان خلق کند که در مواردی نیز چنین شده است. اصل تفکر محوری و بی‌توجهی به تکرار‌گرایی بی‌ثمر را خود قرآن بنا نهاده است؛ زیرا، قرآن همگان را به تفکر در باره تاریخ، آفرینش و اجتماع، فرا می‌خواند. در قرآن بارها از تفکر، تعقل و واژگان مشابه استفاده شده است و اکثریت مسلمانان را بخاطر عدم تأمل، تدبر و به‌کارنینداختن شعور، سر زنش کرده است. در مقابل این اهتمام به تفکر، قرآن، برخی از تلاوت کنندگان و تکرار گرایانِ ظاهرگرا، قشری و بی‌شعور را لعنت می کند. در نتیجه، می‌بایست، از تکرار کاست و به تفکر افزود.
در ماه رمضان؛ اما این تکرارگرایی، به اوج خود می‌رسد و بسیاری از مساجد، اقدام به پخش صدای نماز تراویح و تلاوت قرآن، با صدای بلند می‌کنند. بدون تردید در این جا تکرار است؛ ولی تفکر نیست. این تکرار فقط امید می‌رود که ثوابی برای تلاوت کنندگان آن در پی‌داشته باشد یا شاید هم به تصریح قرآن، لعنت؛ از این دو احتمال، برای تلاوت کنندگان که بگذریم، بدون شک ایجاد سر و صدای آن برای دیگران مزاحمت قطعی دارد. پس، براساس آموزه‌های اسلام، کسی نمی‌تواند کسب ثواب خود را که نوعی منفعت معنوی برایش محسوب می‌شود، وسیله مزاحمت مادی دیگران قرار دهد. شاید در همان حال که بلندگو‌های مساجد اقدام بخش تکرار قرآن می کنند، دیگران در خلوت خود در مودر آن تفکر کنند، پس نباید آرامش آن ها را برهم زد. بهار قرآن، تنها در پرتو به کار گرفتن دانش، اندیشه و تفکر در باره آیات جان‌ افزای قرآن، سبزوخرم و چشم نواز می‌شود و نه تکرار و دادوفریاد.